ฉันเป็นเด็กหอ ฉันต้องช่วยเหลือตัวเองเกือบทุกเรื่อง ซึ่งบางเรื่องเด็กบ้านนอกอย่างฉันก็ไม่รู้อะไรเลย แต่ยังดีที่มีเพื่อนๆ พี่ๆ ช่วยแนะนำ การใช้ชีวิตอยู่ร่วมกับผู้อื่นเป็นเรื่องที่ยากพอสมควรสำหรับคนที่มีโลกส่วนตัวสูง แต่สำหรับฉันแล้วเป็นเรื่องที่ง่ายดายมาก ฉันต้องปรับตัวกับอะไรหลายๆอย่าง ซึ่งมันค่อนข้างยาก แต่ไม่เป็นไร ฉันทำได้ เมื่อฉันอยู่หอฉันก็ไม่ค่อยได้ช่วยงานพ่อแม่เท่าไหร่ เพราะกลับบ้านแค่วันเสาร์ และวันอาทิตย์เท่านั้น ซึ่งบางอาทิตย์การบ้านก็มาก แต่ฉันก็ต้องแบ่งเวลา เพื่อที่ฉันจะได้ทำงานได้ทุกอย่าง ฉันเห็นพ่อและแม่ทำงานหนัก ฉันก็สงสาร พ่อแม่ฉันทำสวนนะ วันเสาร์ฉันจะเข้าสวนเพื่อช่วยพวกท่านทำงาน แต่ฉันก็ทำได้แค่เสี้ยวหนึ่งของท่านเท่านั้น ฉันก็เหนื่อยแล้ว ฉันจึงเข้าใจว่าเงินแต่ละบาทที่หามามันไม่ได้ง่ายเลย ต้องเสียเหงื่อไปไม่รู้กี่หยด มันเป็นสิ่งที่เตือนใจฉันอยู่เสมอว่าก่อนที่ฉันจะใช้เงินฉันต้องนึกถึงความจำเป็นเสมอ

­

การอยู่หอนี่ใครว่าเหมือนอยู่ในคุก บ้าหรือเปล่า มีของกินแทบจะไม่ขาดสาย ฉันก็อยากกินนะ แต่ฉันอิ่มแล้ว และใกล้จะถึงเวลานอนแล้วด้วย ถ้ากินมากไปเดี๋ยวก็นอนไม่ได้ แล้วอีกอย่างมันก็ไม่จำเป็นด้วย มีอีกเรื่องหนึ่งที่ฉันต้องคอยห้ามใจตัวเองไว้เมื่อเห็นคนอื่นๆมีคือ ฉันอยากได้โทรศัพท์ ฉันเคยขอแม่แล้วล่ะ แต่แม่บอกว่า ”ฉัน ยังเด็กอยู่ แค่ ม.1 เอง จะเอาอะไรมาก แค่โทรได้ก็พอแล้ว” ตอนนั้นฉันรู้สึกว่าแม่งกมากเลย แต่ตอนนั้นฉันก็ยังเด็กจริงๆนั่นแหละ เฮ่อ...แต่ยังไงตอนนี้ฉันก็ยังอยากได้โทรศัพท์อยู่ดี ซึ่งแม่ก็ตอบประโยคเดิมอีกว่า “ ยังเด็กอยู่เลย หาเงินได้เองแล้วเหรอ จะเอาอะไรมาก แค่โทรได้ก็พอแล้ว ” เมื่อแม่พูดว่า หาเงินได้เองแล้วเหรอ ฉันก็นึกถึงข้อเตือนใจว่า ก่อนที่ฉันจะใช้เงินฉันต้องนึกถึงความจำเป็นเสมอ ซึ่งฉันลองนึกๆดูแล้ว โทรศัพท์ก็ไม่ได้จำเป็นอะไรเท่าไหร่ ใช้แค่โทรได้ก็พอ จะบอกอะไรให้ ตอนนี้ฉันยังไม่มีโทรศัพท์เลย แต่ก็ดีแล้วแหละ ทั้งค่าเติมเงิน ค่าไฟที่ชาร์ตแบต หรืออาจจะเป็นค่าอินเทอร์เน็ตที่ใช้ในการแชทกัน ซึ่งลองคิดรวมๆดูสิ มันเป็นจำนวนเงินที่มากพอสมควรเลยนะ แล้วถ้าทุกๆคนให้ความสนใจกับสิ่งพวกนี้มากๆล่ะก็.....ไม่อยากจะคิดภาพเลย เดินไปไหนมาไหนก็มีแต่คนจ้องมองแต่โทรศัพท์ แล้วก็จะไม่มีใครพูดคุยกัน โอ๋ย มันคงจะอึดอัดมากเลย แต่ฉันเป็นคนหนึ่งแล้ว ที่ไม่เป็นเช่นนี้ เพราะฉันรู้ดีว่ามันคงจะไม่ดีแน่ถ้าทุกคนเป็นแบบนี้ เพราะจะฟุ่มเฟือยมาก แล้วทุกคนก็จะไม่มีใครเห็นคุณค่าของเงินเลยว่าแต่ละบาทมันหามายากขนาดไหน ฉันทำแบบนั้นไม่ได้จริงๆ

­

ชีวิตที่หอก็เหมือนอยู่ ที่บ้าน เพียงแต่ต้องกระตือรือร้นให้มากกว่าเดิม ตื่นก็ต้องตื่นเช้า เพื่อจะได้ไม่ต้องรอคิวเข้าห้องน้ำ ซึ่งแต่ละคนก็อาบน้ำกันเร็วซะที่ไหนล่ะ หนึ่งในนั้นก็มีฉันด้วย ฮ่าฮ่า ตอนที่ฉันอาบน้ำฉันก็เปิดน้ำไว้ด้วย เพื่อที่คนอื่นมาเข้าต่อจะได้มีน้ำอาบ ซึ่งมันก็เปลืองล่ะนะ แต่จะทำอะไรได้ ก็อยู่กันหลายคนนี่ ฉันก็พยายามใช้ให้น้อยที่สุดนั่นแหละ ตอนกินข้าว ก็ต้องกินข้าวพร้อมกันใครรู้ว่ากินไม่หมดก็ต้องเอาไปคืนหม้อก่อน เพราะถ้าเหลือทิ้งก็น่าเสียดาย ถ้าฉันเห็นฉันก็เดือดนะเวลาเห็นคนทิ้งข้าว เพราะบ้านฉันปลูกข้าวไว้กินเอง ฉันรับรู้ถึงความลำบากเป็นอย่างดีเลยแหละ ตอนเย็นกลับมาก็ต้องกินข้าวพร้อมกัน ซึ่งนานพอสมควร แต่ฉันก็รอได้ เมื่อทำกิจกรรมตรงนี้เสร็จแล้วทุกคนก็จะแยกย้ายกันไปทำการบ้าน ฉันเลือกที่จะทำตรงโต๊ะไม้หินอ่อน เพราะมีลมเย็นๆ เบาๆ ฉันชอบมาก บรรยากาศดี อารมณ์ก็ดี สมองก็แล่น โอ้ย มีความสุข มันเกี่ยวกันไหมเนี่ย อีกอย่างไม่ต้องเปิดพัดลมด้วย ถ้าทำในห้องก็ต้องเปิดเพราะร้อน ตอนนอนก็เปิดอีก มอเตอร์ไหม้พอดี ฮ่าฮ่า หอของฉันมีกฎนะ ห้ามกินขนมในห้อง ต้องฝากโทรศัพท์ในเวลา 2 ทุ่ม ฉันทำได้ แต่นอน 2 ทุ่ม นี่สิข้อนี้ฉันไม่เคยทำได้เลย จริงๆ จะบ้าหรือเปล่านอน 2 ทุ่ม การบ้านยังไม่เสร็จเลย แต่ป้าเขาก็ให้ทำนั่นแหละ อ้อ! มีเวรรองน้ำด้วยนะ รองเพื่อให้มีน้ำอาบตอนเช้าจะได้ไม่ต้องรอน้ำในตอนเช้า รองเพื่อให้ฝึกความรับผิดชอบ ดีมากเลยแหละ มาอยู่กับฉันไหม สนุกนะ มีเพื่อนเยอะๆ ฉันบอกไปหรือยังว่าทำไมฉันจึงอยู่หอ ที่ฉันอยู่หอเพราะว่าบ้านฉันอยู่ไกล ฉันไม่อยากนั่งรถประจำ มันเหนื่อยและก็เสี่ยงอันตรายได้ทุกวัน และมันก็สร้างควันดำๆ ที่ทำให้โลกเราร้อนด้วย ไม่ไหวๆ ฉันรับไม่ได้รวมๆแล้ว อยู่หอดีกว่าเยอะไงล่ะ ชีวิตของฉันน่าสนุกไหมล่ะ แต่ถึงจะสนุกก็ได้เรียนรู้อะไรหลายๆอย่างเลยนะ ไม่ว่าจะเป็นเรื่องที่ดีหรือไม่ดี ฉันมีความสุขกับชีวิตของฉันที่ดำเนินอยู่บนหลักของความพอเพียง คือการพึ่งตนเอง การช่วยเหลือตนเอง ได้ฝึกความรับผิดชอบ ต้องมีความพยายาม ต้องสู้ ถึงแม้ว่าสิ่งเหล่านี้จะเป็นแค่เรื่องเล็กๆน้อยๆก็ตาม แต่ก็เป็นบทเรียน เป็นประสบการณ์ ที่มีค่ามาก ต่อไปนี้ถ้ามีเรื่องอะไร จะต้องเผชิญกับอะไร ฉันก็ไม่กลัว ฉันจะต้องคิดก่อนทำ ต้องนำหลักปรัชญาของเศรษฐกิจพอเพียงมาปรับใช้ให้เป็นประโยชน์ที่สุดดั่งคำสอนของพ่อแม่และคุณค