ผมเป็นคนหนึ่งที่นั่งเหม่อลอยออกนอกห้อง...เมื่อครั้งเรียน "วิชาการ" คาบ 1-คาบ7 เช้าจดเย็นช่วงมัธยมศึกษา "ความกระหายใคร่รู้" ได้ถดถอย ความคิด ตีกัน วุ่นวาย เนื้อหาเข้าหูซ้ายทะลุหูขวา เรียงไม่เป็นระบบ เพราะไม่รู้จริงๆ ว่า วิชามีความหมายต่อชีวิตอย่างไร? ลงมือทำกิจกรรมก็น้อย คอยแต่ตามเพื่อน

สายตาเพื่อนๆ คงมองว่า เด็กหลังห้อง รอลอกข้อสอบ เอ็นไม่ติดแน่ ชีวิตช่างไร้จุดหมาย ความเหงาลึกๆ เกิดขึ้นอยู่ในหัวใจ ความรู้สึกด้อยค่า มองไม่เห็นอนาคต กลับไม่ได้ ไปไม่ถึง จึงหมดหวัง ได้แต่โดดเล่น เปลี่ยนตามเพื่อนไปวันๆ คิดไม่ได้ ทักษะไม่มี ทำอะไรไม่เป็น

ครั้นเข้ามหาลัย โชคดีที่ได้เรียน "วิชาศิลปะ" ที่ทำให้ได้ค้นพบศักยภาพตนที่ซ่อนอยู่

ความใคร่รู้ และเป้าหมายชีวิตที่รู้ว่า สิ่งที่เราทำเป็นส่วนหนึ่งของสังคมอย่างไร ทำให้บ่มเพาะ ฝึกฝน พัฒนาตนเรื่อยมา การลงมือทำงานร่วมกับเพื่อน การใช้ความคิดสร้างสรรค์ ผลิตงานศิลปะ นำเสนอต่อผู้ชม ทำให้ได้เห็นว่าชีวิตมีคุณค่า การเรียนรู้มีความหมาย... การมีอุดมการณ์คิดถึงสังคม คิดถึงคุณค่าของคน ผ่านการเรียนรู้ ปัญหา ความคิด ความสัมพันธ์ของผู้คนแต่ละถิ่น แต่ละยุคแต่ละสมัย จำลอง เฝ้ามอง ตีความ และสะท้อนออกมาให้งดงาม สื่อความถึงผู้ดู แล้วครุ่นคิด วิพากษ์ วิจารณ์ ต่อยอดความคิดไปอีกขั้น

การทำกิจกรรมทำให้รู้จักแบ่งเวลา และใช้ศักยภาพตนอาสาสมัครเพื่อสังคมบ้าง ทำให้ได้เรียนรู้ว่า เราจะอยู่ได้อย่างไร ถ้าความเป็นอยู่ของผู้คนอีกมากมายยังขาดคุณภาพชีวิต ยิ่งลงมือทำเพื่อส่วนรวมมากเข้า ทำให้ยิ่งพบว่า "การให้ คือการได้รับ"

เมื่อย้อนมองตน ผ่านโครงสร้างการศึกษาไทยในวัยเด็ก ทำให้ได้แรงบันดาลใจว่า การศึกษาถ้าไม่ตั้งต้นที่ทำให้มนุษย์ค้นพบคุณค่าของตน และค้นพบศักยภาพในการสร้างสรรค์งาน และเห็นแก่ประโยชน์ส่วนรวมแล้ว คุณภาพคนของประเทศก็จะยังคงยังวนเวียนอยู่ในกะลาแห่งการเอาตัวรอด คิดถึงแต่ความอยากของตัวเอง และวงจรแห่งขี้เถ้า ต่างคนต่างอยู่ ยากที่จะพัฒนาประเทศต่อไปได้

ถึงเวลาแล้วที่จะต้อง ทุ่มเทกำลังกาย กำลังความคิด "ปฏิบัติการร่วมปฏิรูป" ค่อยๆ คิด ค่อยๆ ทำ นับตั้งแต่วันนี้ งานนี้ไม่ง่าย แต่ไม่ได้หมายความว่ายากที่จะทำให้เกิดการเปลี่ยนแปลง

­

­